درک تخصیص دارایی برای نمونه کارها

سرمایه گذاری در سهام یکی از بهترین راه ها برای ایجاد ثروت بلندمدت در دسترس آمریکایی های عادی است. علیرغم مزایای بلندمدت، سرمایه‌گذاری سهام ریسک‌های متعددی را به همراه دارد که باعث می‌شود 100 درصد از سرمایه‌گذاری‌شده در سهام در تمام طول عمرتان ایده بدی باشد. حتی وارن بافت - مسلماً بزرگترین سرمایه گذار سهام زمان ما - تمام پول خود را در سهام نمی گذارد.

اینجاست که تخصیص دارایی وارد عمل می شود. هدف این استراتژی سرمایه‌گذاری متعادل کردن ریسک و پاداش با تخصیص بخشی از پرتفوی سرمایه‌گذار به طبقات دارایی با ریسک کمتر برای جبران ریسک مرتبط با دارایی‌های بی‌ثبات‌تر مانند سهام عادی است.

این راهنما به سرمایه گذاران کمک می کند تا اهمیت تخصیص دارایی را درک کنند و اینکه چه عواملی در تعیین بهترین ترکیب دارایی ها برای هر سرمایه گذار نقش اساسی دارند.

تخصیص دارایی به چه معناست و چرا اهمیت دارد؟

تخصیص دارایی یک استراتژی سرمایه گذاری است که سبد سرمایه گذاری را بین طبقات مختلف دارایی تقسیم می کند. این فرآیند ترکیبی متنوع از دارایی‌ها را ایجاد می‌کند که برای جبران دارایی‌های پرریسک‌تر با دارایی‌های کم‌ریسک‌تر طراحی شده‌اند. تخصیص دارایی اغلب عمیقاً شخصی است زیرا تا حد زیادی به توانایی سرمایه گذار برای تحمل ریسک و افق زمانی سرمایه گذاری آنها بستگی دارد.

تخصیص دارایی محرک اصلی نوسانی است که سرمایه گذار با آن مواجه می شود و بازدهی که به دست می آورد. بر اساس یک مطالعه ونگارد، 88 درصد از تجربه یک سرمایه گذار به تخصیص دارایی مرتبط است، در صورتی که دارای پرتفوی متنوعی باشد، نه سهام خاصی که در آن سبد مالکیت دارد.

به عبارت دیگر، سرمایه‌گذاران با تخصیص دارایی یکسان، عموماً تجارب ثابتی داشتند، حتی اگر سرمایه‌گذاری‌های متفاوتی داشته باشند. این در درجه اول به دلیل همبستگی بین دارایی های یک طبقه است، به این معنی که آنها معمولاً در یک جهت حرکت می کنند. با توجه به اهمیت تخصیص دارایی، سرمایه گذاران باید ترکیب مناسبی را بیابند که با تحمل ریسک و افق زمانی سرمایه گذاری آنها همخوانی داشته باشد.

به عنوان مثال، اجازه دهید نگاهی به دو سرمایه گذار فرضی بیندازیم. یکی مجرد، 25 ساله، بدون بچه و شغل ثابتی است. دیگری متاهلی 65 ساله است که به تازگی بازنشسته شده است.

اولین سرمایه گذار از آنجا که ده ها سال از بازنشستگی فاصله دارد ، یک افق زمانی طولانی سرمایه گذاری دارد ، در حالی که دیگری از زمان حضور در آنجا کوتاهتر است. در همین حال ، از آنجا که اولین سرمایه گذار فرضی هنوز خانواده ای ندارد اما کار پایدار دارد ، آنها می توانند خطرات سرمایه گذاری بیشتری را در پیش بگیرند ، در حالی که دیگری احتمالاً می خواهد آن را ایمن بازی کند.

بنابراین ، تخصیص دارایی آنها احتمالاً کاملاً متفاوت خواهد بود. اولین سرمایه گذار می تواند بخش بیشتری از نمونه کارها خود را در دارایی های ریسک پذیر نگه دارد. در همین حال ، بازنشسته اخیر احتمالاً درصد بیشتری از سبد سهام خود را در سرمایه گذاری های کم خطر می خواهد زیرا آنها زمان کمتری برای جبران هرگونه سرمایه گذاری بد دارند.

انواع دارایی

سه کلاس دارایی سرمایه گذاری اولیه وجود دارد:

1. سهام:

سهام به یک سرمایه گذار علاقه یا ادعای مالکیت در یک تجارت می دهد. سرمایه گذاری سهام شامل سهام مشترک ، سهام ترجیحی ، صندوق های متقابل و صندوق های مبادله ای مبادله (ETF) است. این سرمایه گذاری های سهام ممکن است درآمد سود سهام ایجاد کند یا می تواند پرداخت کنندگان غیر سودمند مانند سهام رشد باشد.

2. درآمد ثابت:

سرمایه گذاری های با درآمد ثابت سرمایه گذاری بدهی و بدهی مانند یک شرکت یا نهاد دولتی یا وام به یک فرد است. سرمایه گذاری های با درآمد ثابت شامل اوراق بهادار شرکت ها ، اوراق قرضه شهرداری و اوراق خزانه است. آنها همچنین می توانند وام وام مسکن ، وام های پل ، وام های شخصی و سایر ابزارهای بدهی مانند با پرداخت درآمد با نرخ ثابت باشند.

3. پول نقد و معادل ها:

پول نقد و معادل آن شامل نقدی ، حساب پس انداز ، حساب بازار پول و CD های بانکی است.

علاوه بر این سه کلاس اصلی دارایی ، چندین نوع دارایی قابل سرمایه گذاری نیز وجود دارد. این موارد شامل املاک و مستغلات (املاک اجاره ، زمین های کشاورزی و املاک و مستغلات تجاری) ، کالاهایی مانند طلا ، آینده و سایر مشتقات مالی مانند گزینه ها و ارزهای رمزنگاری شده است.

تخصیص دارایی ها

متنوع سازی نمونه کارها یک قدم است که سرمایه گذاران برای کاهش خطر تحمل ضرر دائمی یا ماندگاری شدید در آن انجام می دهند. تخصیص دارایی با معرفی دارایی های کمتر خطرناک با نوسانات پایین تر مانند درآمد ثابت ، یک قدم جلوتر است. به عنوان مثال ، در اینجا چگونگی افزایش تخصیص سرمایه گذار به درآمد ثابت می تواند بر نوسانات و بازده های کلی نمونه کارها آنها تأثیر بگذارد:

منبع داده: پیشتاز. داده ها را از سال 1926 به 2019 برگردانید.

همانطور که در جدول نشان داده شده است ، یک نمونه کارها با 100 ٪ سهام بالاترین میانگین بازده سالانه را در مقایسه با اوراق بهادار با برخی از تخصیص با درآمد ثابت تحویل داده است. همچنین بهترین سال کلی را تولید کرد. با این حال ، این پرتفوی فرضی نیز بیشترین سالها را با ضرر و بزرگترین ضرر یک ساله تحمل کرد.

در حالی که سرمایه گذاران تخصیص خود را به درآمد ثابت-اوراق قرضه ، در این حالت افزایش دادند-آنها میانگین بازده سالانه خود را کاهش دادند. با این حال ، آنها همچنین خطر را کاهش دادند ، همانطور که در ضرر پایین تر در بدترین سال و سالهای کمتر با ضرر مشهود است. تخصیص بالاتر به اوراق قرضه باعث بازده بزرگتر یک ساله در مقایسه با یک نمونه کارها متعادل تر شد. در همین حال ، تخصیص اوراق بهادار 100 ٪ منجر به تعداد بیشتری از سال ها با ضرر نسبت به برخی از اوراق بهادار متعادل تر شد.

اضافه کردن سایر کلاس های دارایی به یک نمونه کارها می تواند ضمن بهبود بازده ، نوسانات کلی آن را کاهش دهد. به عنوان مثال ، یک نمونه کارها به طور سنتی متعادل (60 ٪ سهام و 40 ٪ اوراق قرضه) بازده سالانه 8. 15 ٪ متوسط را در 30 سال گذشته تولید کرده است.

این نمونه کارها دارای یک انحراف استاندارد (محاسبه نوسانات سالانه) 10. 68 ٪ و نسبت شارپ (ارزیابی ریسک مبتنی بر نوسانات بازده یک نمونه کارها به دارایی بدون ریسک مانند قبض های خزانه داری کوتاه مدت) 0. 76 بود.

با این حال ، اضافه کردن 10 ٪ تخصیص به املاک و مستغلات و زمین های کشاورزی ضمن رها کردن سهام و تخصیص درآمد ثابت به ترتیب به 48 ٪ و 32 ٪ ، بازده کل بالاتر (8. 46 ٪) با نوسانات کمتری (8. 62 ٪ انحراف استاندارد) و خطر کمتری داشت.(نسبت شارپ 0. 98) در این بازه زمانی.

تخصیص دارایی با تحمل ریسک

تحمل ریسک یک سرمایه گذار یا توانایی و تمایل آنها برای از دست دادن برخی یا تمام سرمایه گذاری خود در ازای پتانسیل بازده بالاتر ، یک عامل اساسی در هنگام تعیین تخصیص دارایی است. با توجه به اینکه مخلوط کردن در کلاسهای دارایی مختلف ، مشخصات ریسک یک نمونه کارها را کاهش می دهد ، سرمایه گذاران با تحمل کمتری برای ریسک (مهم نیست که سن آنها باشد) باید در نظر داشته باشند که دارایی بالاتری نسبت به دارایی های کم خطر مانند درآمد ثابت و پول نقد داشته باشند.

آنها همچنین ممکن است بخواهند کلاسهای دارایی دیگری را با همبستگی کمتری با سهام و بازارهای اوراق بهادار مانند املاک و مستغلات و کالاهایی مانند طلا در نظر بگیرند تا بیشتر مشخصات ریسک نمونه کارها را کاهش دهند. در مقابل ، سرمایه گذاران با تحمل ریسک بالاتر باید تخصیص دارایی خود را بیشتر به سهام مانند سهام عادی وزن کنند.

تحمل ریسک می تواند حالت ذهن باشد زیرا برخی از افراد نسبت به سایرین ریسک بیشتری دارند. در همین حال ، مرحله زندگی یا برنامه ریزی آینده نیز در تعیین سطح تحمل ریسک نقش دارد.

یک سرمایه گذار جوان ممکن است تحمل بسیار کمی برای ضرر داشته باشد ، و باعث می شود که آنها تخصیص بالاتری به دارایی های کم خطر داشته باشند. از طرف دیگر ، یک سرمایه گذار با ریسک بیشتر ممکن است تصمیم بگیرد که در صورت تغییر زندگی اخیر (ازدواج ، از دست دادن شغل خود یا بچه دار شدن) ، میزان قرار گرفتن در معرض سهام خود را کاهش داده و تخصیص آنها به اوراق قرضه و پول نقد را افزایش دهد. به همین ترتیب ، این امر برای یک سرمایه گذار منطقی است که اگر قصد استفاده از بخشی از سرمایه گذاری های خود را برای تأمین هزینه های بزرگ آینده ، مانند خرید یک خانه ، شروع یک تجارت جدید یا سفر ، تخصیص خود را به دارایی های کم خطر تغییر دهد.

تخصیص دارایی براساس سن

سن عامل دیگری است که سرمایه گذاران هنگام تعیین استراتژی تخصیص دارایی خود باید در نظر بگیرند. برای تخصیص دارایی مبتنی بر سن ، سرمایه گذاران جوان باید در نظر داشته باشند که تخصیص بالاتری به سهام داشته باشند ، در حالی که سرمایه گذاران مسن نزدیک به بازنشستگی باید درصد درآمد ثابت نمونه کارها خود را افزایش دهند.